उच्च मनाेवल र सकारात्मक साेचबाट जितिन्छ काेराेना

भाेलि पल्ट विहान सबेरै उठेर पत्रिका लिनकाे लागि स्टेसनरी गएर र पत्रिका ल्याएर राखे र केहि खाने कुरा खाएर आरम गरे। त्यस दिन भरि अलि कम भयाे त्यसरिनै आरम गरि रहेँ । पर्सिपल्ट विहान देखि मलाई फेरि ज्वराे बढन थाल्याे, उल्टि आउला जस्तो हुने, पखाला लाग्ने, टाउकाे दुख्ने शरिर करकर खाने घाँटी च्याप्प समातने,नाकबाट सिगाँन बगिरहने हुन थाल्यौं र फार्मेसी गएर रूघाकाे औषधी र जीवनजल ल्याएर खाँए अनि अलि कम भयाे ।

तर मलाई पुर्ण रूपमा ठिक भने भएन त्याे क्रम बार-बार शनिबार सम्म दाेहाेरि रहयाे । त्यस पछि शनिबार विहान परिषद्का महासचिव छितराजिलाई फाेन गरेर समस्याको बारेमा बताए र उहाँले तुरुन्तै हस्पिटल जान भन्नु भयो र खाना खाएर म परिषद् कार्यालय गएर त्यहाँकाे भाईसँग हिमाल हस्पिटल गए ।

सुरूमा त्यहाँ गएर छातिकाे X-Ray गराए र पुर्जि काटेर त्याँहाकाे भिजिटिङ डाक्टर धुर्व गैरेसँग X-Ray सहित आफ्नाे समस्या बताए उहाँले मेराे X-Ray हेरेर तपाईंकाे अवस्था अलि जटिल छ भनेर पिसिआर परिक्षण गर्न भन्नु भयो र ८ थरी औषधि लेखेर दिनु भयो । त्याे औषधी लिएर पिसिआर परिक्षणकाे लागि स्वाब दिएर परिषद कार्यालय तिर फर्किए ।

वास्तवमा मेराे फाेक्साेमा भाईरस संक्रमण फैलि सकेकाेले अलि जटि छ भनेर भन्नु भएको रहेछ । आएर विद्यार्थी परिषद्का संगठन सचिव नारायण प्रसाद ढकाल जिलाई सबै बताएर उहाँले नआतिनु ठिक हुन्छ आरम गर्नु र औषधि नियमित सेवन गर्नु भनि सल्लाह दिनु भयाे । म त्यहाँबाट काेठामा आए तर मेराे मनाेवल भने पुरै डाउन भयो र म झन कमजोरी महशुस गर्न थाले त्यस दिन मेराे स्वास्थ्य अवस्था बारे अफिसकाे सरलाई बताए र उहाँले सचेत हुनु पिसिआर रिपोर्ट आउनजेल काेठामा बस्नु के हुन्छ अनि कतै व्यवस्थापन गरउला भनेर भन्नु भयो ।
त्यस पश्चात घरमा पनि आफ्नाे स्वास्थ्य अवस्था बारे जानकारी गराए र उहाँहरूले पनि चिन्ता व्यत्त गर्दै घर आउनु भन्नु भयो । खानेकुरामा ध्यान दिनु , वेसार पानि, बाफ लिने, अदुवा लसुन लगायत चिज उमालेर खान सुझाव दिनु भयाे तर त्यस रात मेराे लागि अझ कठिन र पुरै निरास भईरहेकाे थिए ।

न खान रूच्याे न औषधि, जबर जस्ति सकिन नसकि खाना खाएर औषधि खाए र राति १० बजे सम्म सुतन सकिन फेरि त्यस दिन घरवेटि दुई आमाहरूलाई पनि काेराेना पाेजेटिभ भएको रहेछ । हजुर आमाकाे अक्सिजन डाउन हुन थालेकाेले सबै जना चिन्तित हुनु भएको रहेछ र केहि बेर बाहिर बसे र उहाँलाई हस्पिटल लाने कि भन्ने चर्चा चलिरहेको थियो ।

केहि सहयोग गर्न फाेन गरे तर तत्काल वेड कतै नपाईने अवस्था भयो र अक्सिजन लेवल ठिक गर्ने विधि र औषधि खाए पछि ठिक हुदै गयाे । त्यस पश्चात् आएर बाफ लिएर सुते ।

भाेलि पल्ट सकि नसकि उठेर प्रणाय गरे र सकि नसकि भाडा माझेर खाना बनाए तर खान मन लागेन जबर जस्ति अलिकति खाए तर उल्टि आउला जस्तो भयो र त्यहि छाडेर पानी मात्र पिए । र औषधि खाएर सुते १२ :३० जति भएको थियोे हाेला मेराे रिपोर्ट पाेजेटिभ आयाे ।

अलि डराउनु पर्ने अवस्था छ भन्नेर खबर आयाे र नभन्दै मेराे सिटि भ्यालु धेरै नै कम रहेछ । त्यस पश्चात् मैले उता दीपक सर , छितराज जी र घरमा खबर गरे र मेराे अवस्था बारे बताए र त्यस पछि मलाई सरहरूले कमल पाेखरीकाे आइसुलेसन केन्द्रमा गएर बस्ने भन्नु भयो । त्यस दिन २ बजे तिर छितराज जि मलाई लिन आउनु भयाे र म उहाँसँग आइसुलेसन केन्द्रमा गए ।

त्यहाँ मेराे भर्ना सिट तयार भयाे र त्यहाँकाे १ नम्बर वेडमा भर्ना भएँ । त्यहाँ डाक्टर र नर्सहरू हाम्रो उपचारकाे लागि तयार अवस्थामा रहँनु भएको थियौ । र त्यहाँकाे सिनियर डाक्टर रविन बस्नेतलाई आएर साेध पुछ गर्नु भयाे र मेराे अवस्था बारे सबै बुझ्नु भयाे र आतिनु पर्दैन हामी छाैँ ढुक्क भएर बस्नु र बेला बेलामा ज्वराे, अक्सिजन र पल्स चेक गरिरहनु भनेर मलाई अक्साेमिटर र थर्माेमिटर दिनु भयो ।

त्यहाँ गए पछि म अलि ढुक्क भए । किन भने म त्यहाँ नियमितरूपमा डाक्टर र नर्सहरूकाे निगरानीमा थिए र केहि भयो भने उहाँहरू तुरुन्तै उपस्थिति हुनु हुन्थ्यो ।

त्यहाँकाे व्यवस्थापन एकदम ठिकठाक थियोे । विशेषगरी त्यस आइसुलेनमा आउने संक्रमितका लागि खाना, स्वास्थ्य चेकजाँच, साधारण औषधि निशुल्क थियोे ।

मलाई काेराेना लागेकाे भनेर जसजसलाई थाहा थियो उहाँहरू सबैले फाेन गरेर हाैसला दिनु भयो विस्तारै मेराे परिवारकाे सबैलाई थाहा भयो र उहाँहरूले पनि फाेन गरेर हाैसला दिनुभयाे ।

विद्यार्थी परिषद्का पदाधिकारी राष्ट्रिय अध्यक्ष गाेपि गुरू, नारायणी जि, रमेश जि लगायत अन्य कार्यकर्ताहरूले राम्रो साथ र सहयोग गर्नु भयाे । मलाई आवश्यक पन्ने औषधि, अन्य सरसामान ल्याउनका लागि परिषद्का कार्यकर्ता भाई कर्ण, छितराज जिले निरन्तर सहयोग गरिरहनु भयाे।

मेराे अफिसकाे सरहरूले फलफुलल्याएर आउनु भयाे बेला बेलामा नारायणी जि , दिपक सर, छितराज जि, मुकेश जि, लगायत अन्य ब्यक्तिहरू र त्यहाँका नर्स र डाक्टरहरू नियमित साेध पुछ गर्न र स्वास्थ्यकाे हाल बुझन आई रहनु हुन्थ्यो र हरेक पटक उत्प्रेरित हुने कुराहरू गरेर जानु हुन्थ्यो ।

भन्नु हुन्थ्यो तपाईं त पुरै ठिकठाक हुनुहुन्छ अब छिटै निकाे हुन्छ तपाईंलाई तपाईंले त ७५ % जिति सक्नु भयाे भन्नुहुन्थ्यो म खुसि हुन्थ्यो र उहाँहरूले भनेकाे केहि विधिहरू , नियमित प्रणायम, सुस्त व्यायाम , बिहान बेलुका गार्गल, बेलुका बेलुका सन्चाे हालेर बाफ लिईरहन्थे र त्यहि वरिपरि हिडि रहन्थे ।

त्याे विचमा मैले १८ वटा इपिसाेडकाे महाभारत सिरियल हेरे । र नियमित सकारात्मक कुराहरू पढथे , बेला बेलामा स्कुल देखिकाे साथि शिर्षकले फाेन गरिरहन्थयाे कहिले परिषद्का कार्यकर्ताहरूले गरिरहन्थे , अनि मेराे अफिसकाे सर र अन्य शुभचिन्तक बन्धुहरूले पनि फाेन गरेर हाैसला दिईरहनु हुन्थ्यो ।

त्यसले मलाई औषधिकाे भन्दा बढि उपचार भईरहेकाे महशुस हुन्थ्यो । बेला बेलामा नकारात्मक साेचहरू, विरक्तिने विचारहरू आगामि दिन , काेराेना ठिक भए पछि के हाेला कसाे गर्ने हाेला भनेर नकारात्मक साेचाई र कता कता एक्लै भइरहेकाे महशुस हुन्थ्यो । तर फेरि । आफै सकारात्मक साेच पैदा गरेर मन बुझाउथे ।

त्यहाँकाे खानाकाे पनि राम्रो व्यवस्थापन थियौ विशेष गरि ४ पटक खाना र नास्ता गरेर दिने गर्दथे पानि पिउनका लागि त्यहि ताताे चिसाे दुबई आउने भाडाे राखिएकाे थियोे र मैले आवश्यकताकाे आधारमा लिईरहन्थे । हाम्रो संघका स्वयंसेवक पदम भाई आई रहन्थे । त्यहाँ एउटा कुराे के थियोे भने सबै जनामा एक प्रकारकाे डर हुन्थ्यो मेराे वरिपरिबाट हिडदा आउदा धेरै नै डराउथे किन भने त्याे सर्छ कि भन्ने डरले गर्दा हत्तपत्त मेराे वरि-परि पर्न नपरे पनि हुन्थ्यो भन्ने साेच उनिहरूमा पैदा हुन्थ्यो जस्तो महशसु भईरहन्थयाे ।

अझै सुरूकाे ३-४ दिन त डाक्टर नर्सहरू पनि अलि टाडा नै बसेर साेधपुछ गर्नु हुन्थ्यो र भन्नु हुन्थ्यो हामी टाढा भए पनि भावनात्मक र मन चाँहि नजिकै छ बाध्यताले टाढा बसेका छाैँ अहिले हामीसँग पिपिई छैन त्यसैले हाे यसलाई नराम्रो नमान्नु हाेला पनि भन्नु हुन्थ्यो र मलाई खुसि लाग्थ्यो त्यसाे भन्दा ।

त्यसरिनै मेराे १०औ दिन वित्याै र १०औ दिनकाे दिन सबै कपडाहरू धाेएर नुवाई धुँवाई गरेर र सुतेकाे सबै कपडाहरू घाममा सुकाए । त्यस दिन छतबाट तलमाथि ३-४ पटक गरिरहे त्यसाे गर्दा धेरै नै कमजोरी र तागत हराएको महशुस भयाे र धड्कन पनि अन्य अवस्था भन्दा बृद्वि भयाे ।

डाक्टर र नर्सले साेध्नु भयाे किन आज चाँहि यस्तो भयाे भनेर मैले सबै बताए । अलि आरम गर्नुहाेस अनि फेरि चेक गरेर पल्स र ज्वराे चेक गरेर पठाउनु भन्नु भयाे र उहाँहरूले भनेकाे जसरिनै त्याे गरेर पठाए । हामिहरू त्यहाँ ५ जना जति थियौ तर अगल अलग काेठामा थियौ म भएको ठाँउमा धेरै वेड थियो तर म एक्लै थिए ।

अरू पनि छन भनेर चाँहि एउटा वाटसब ग्रुप बनाएको थियाे त्यसैबाट थाहा हुन्थ्यो । र हामीले नियमित रूपमा त्याे समुहमा हाम्रो स्वास्थ्य अवस्था बारे जानकारी गराई रहनु पर्दथ्याे र दिनमा ५ पटक जति ज्वराे , अक्सिजन लेवल र पल्ल नापेर पठाउनु पर्थाे ताकि उनिहरूले त्यसकाे आधारमा अन्य थप एक्सन लिन सजिलाे हाेस भनेर ।

हामीले पनि त्यसैमा आफ्नाे समस्याहरू राख्दथेउ र उहाँहरू अएर सहयोग गर्नु हुन्थ्यो । यसरीनै मेराे १० औ दिन वित्याे र ११ औ दिनकाे दिन म त्यहाबाट डिसचार्ज हुने निधाे भयो । सबै सँग सल्लाहा गरेर विशेषगरी त्यहाँकाे डाक्टर रविन सँग सल्लाह लिए र उहाँले अब तपाईं ठिक हुनु भयाे घरमा जाँदा हुन्छ भन्नु भयो र त्यहि दिन परिक्षा गरेर म त्यहाँबाट डिसर्चाज भए । फलस्वरूप बेलुका रिपोर्ट पनि नेगेटिभ आयाे ।

यदि हामी संक्रमित भईहाल्याै भने विशेषगरी हामीले ध्यान दिनु पर्नेहरू के हाे भने झाेलिलाे पर्दाथ प्रसस्त मात्रामा खाने , तागतिलाे खानाहरू खाइरहने र पेट एकछिन पनि खालि नराख्ने , नियमित बाफ लिने, विहान बेलुका नुनपानिले घाँटी गर्गल र नाककाे जलनिधि गर्ने र प्रणायम गर्ने त्याे भन्दा पनि महत्त्वपूर्ण कुरा केहाे भने उच्च मनाेवल र सकारात्मकता लिएर आइसुलेसनमा बसेउ र डाक्टरले दिएकाे औषधिलाई नियमित सेवन गरियाे भने छिटै काेराेना जित्न सकिन्छ ।

काेराेनाले हाम्रो इम्युन सिष्टममा दिर्घकालिन क्षति पुर्याउदाे रहेछ विशेषगरी हाम्रो फाेक्साेमा प्रहार गर्ने र त्यसले निमाेनिया गराउने त्यस पश्चात हाम्रो आन्तरिक राेग प्रतिराेधात्मक क्षमतामा कमिल्याउने रहेछ ।

संक्रमित भए पश्चात धेरै कमजोरी बनाउने भएकोले पाेषणयुक्त्त खानेकुराहरू , फलफुल, गेडागुडि, भिटामिन वि , सि,डि, ई लागायत आन्तरिक रूपमा बालियाे बनाउनेकुरा खानु पर्दछ । र नियमित प्रणायम र सुस्त व्यायाम गर्नु आवश्यक छ त्यसाे गर्नाले हामी छिटै स्वास्थ्य र तन्तुरूस्त बन्न सकिन्छ ।

काेराेना भाइरस पहिलाे भन्दा दाेश्राे भेरिएन्ड बढि घातक र संङक्रामक रहेकाेले यसलाई कमजोर नसाेचि सचेत बन्नु आवश्यक छ र यसबाट हुने क्षतिलाई आत्मासाथ गर्दै आफु र आफ्नाे परिवारलाई सचेत बनाई घरमै बसि सुरक्षित रहनु जरूरी छ ।

हामीले केहि समय सचेत बनेर घरभित्रै बस्याैँ भने अवश्य पनि याे महामारिलाई पराजय गर्न सक्ने छाैँ ।

कृष्ण प्रसाद हुमगाईं